Ik zat eens aan het einde van een lange schooldag na te kijken. Onderop de stapel
lag een schrift van een jongetje. Tenminste, ik dacht dat het een schrift was. Maar ik
moest goed kijken. Het was een vodje. Het leek nog het meest op een vergeten
banaan die drie weken achterin een schoollaatje had gezeten. Heeft u dat weleens
gezien? Zo’n banaan? Kinderen ‘vergeten’ tijdens de kleine pauze hun fruit nog
weleens op te eten en proppen het dan, zonder dat de meester het ziet, in hun laatje.
Achter schriften, boeken, pennen, potloden, klein geknipte stukjes gum, Pokémon-
kaartjes en andere kantoorartikelen die onmisbaar zijn voor kinderen tijdens de
basisschooltijd. Als er dan een vakantie in aantocht is en de kinderen moeten hun
laatje opruimen, komt er niet zelden een bruinachtig draadje tevoorschijn.
Een draadje dat ooit een mooie gele chiquita was en nu ruikt als een dode marmot.
Ook Tupperwarebakjes die aan de binnenkant begroeid zijn met mos in allerlei
exotische kleuren verschijnen plotseling weer ten tonele. Ik betrapte mezelf erop dat
ik zonder te kijken al een streep door het werk van het ventje wilde zetten. Dit schrift
leek in de verste verte niet meer op het exemplaar dat ik aan het begin van het jaar
(vier dagen eerder) netjes op de hoek van zijn tafeltje had gelegd. Ik had zelfs
eigenhandig zijn naam erop gezet. Wat is dat ook voor belachelijke vorm van
onderwijs?
Waarom schrijven juffen en meesters in hun vakantiedagen namen op schriftjes van
kinderen? Wat is dat voor werkverschaffing? Vergeten de kinderen hun naam soms
in zes weken? Komen ze na de grote vakantie met zo’n grote black-out op school dat
de leerkrachten eerst moeten vertellen hoe ze ook alweer heten? “Goedemorgen
Nick, hoe gaat het met je? Heb je een leuke vakantie gehad? Nick? Nick?” Maar Nick
weet helemaal niet meer dat hij in het echt Nick heet. Zes weken lang heten kinderen
geen Nick, Kimberley, Mustafa of Jabral maar Nickie1xbam, Fortnitekind04,
Hellboyonearhfighter of conquer-your-mother69. Ze lezen na de vakantie op hun vers
geurende taalschrift hoe ze in het echt eigenlijk ook alweer heetten. Vrolijk gaan ze
aan de slag. En dan na vier dagen ligt er zo’n gekreukt hoopje ellende met
gescheurde kaft op je bureau. Ik was dus niet van plan mijn tijd te gaan verdoen met
het ontcijferen van geklieder. Ik had wel wat beters te doen. Ik deed het schrift open
en zette mijn pen al op het halfvergane papier. Wat was dit voor handschrift! Er zijn
hele groepen orang-oetans die netter schrijven dan dat dit kereltje voor elkaar had
gekregen. Er zijn spijkerschriften in grotten gevonden die makkelijker te ontcijferen
waren dan dit.
Zelfs de enigma codeermachine van de nazi’s had een makkelijkere taak gehad dan de onmogelijke opgave waar ik nu voor stond. Ik wilde dus net een
dikke rode streep zetten met daarbij de intelligentie tekst: slordig, over, toen ik me
ineens bedacht. Mijn oog viel op de antwoorden van de opdracht.
Dat leek nog wel
mee te vallen met de foute antwoorden. Ik besloot eens goed te kijken naar wat de
jongen nou eigenlijk had opgeschreven. Na tien minuten ontcijferen, legde ik mijn
rode pen enigszins verbijsterd neer. Precies nul fouten had hij gemaakt. Nul. Niks.
Nada! Alles was goed. De berekening, de antwoorden, alles. Dat het opgeschreven
was als door een huisarts met epilepsie leverde mij wat gepuzzel op, maar er zaten
geen fouten in. Bijna had ik het jongetje de dag erna alles opnieuw laten doen.
Er zijn genoeg leerkrachten die dat zonder te kijken gedaan zouden hebben. En ik
begrijp dat ook nog. Puur alleen beoordeeld op het uiterlijk was hij zwaar gezakt.
Maar dit jongetje had voor mij bewezen dat het niet om de buitenkant gaat. De
inhoud doet ertoe.
De meester zegt dat ik een staartdeling op deze manier moet maken, maar ik maak
een deelsom veel liever op een andere, voor mij veel makkelijkere manier. Wie ben ik
om dat te willen veranderen. Educatie is vooral bedoeld voor het kweken van begrip.
Het gaat niet alleen om kennis en vaardigheden. Deze gozer had het begrepen. Hij
had dat bewezen door de sommen correct te reproduceren. Weliswaar slordig, maar
foutloos. Ik zette een krul door zijn werk en schreef: Netjes gedaan, kanjer!
Een stukje uit het boek VakantieBaan geschreven door Jona Baan.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die ook maar iets met het onderwijs heeft. Het leest weg als een trein!!
Bestel het boek hier: https://www.jonathanbaan.nl (schrijf je in en krijg 5 euro korting)
Comments