De Bijenkorf, zaterdagmiddag. Tram 25 heeft me afgezet bij station Beurs op de Coolsingel in hartje Rotterdam. Vanaf daar ben ik via de worstenverkoper die, vast niet toevallig, Hans Worst heet naar het beroemde warenhuis gelopen. De Bijenkorf is zo’n zaak waar je niet omheen kunt. Je verdwaalt er letterlijk in een moeras van spullen. Als je per ongeluk een zij-uitgang neemt en je stapt uit de draaideur kan het zomaar zo zijn dat je in een totaal andere stad staat. Er zijn mensen die wekenlang in de rij voor een kassa hebben gestaan bij de Bijenkorf. Weer anderen zijn op een zaterdagmiddag naar de Bijenkorf gegaan en sindsdien vermist. Zo groot is de Bijenkorf.
De winter is in aantocht en dus is het tijd om een jas te gaan kopen. De kerstdagen zijn al weken voorbij maar daar lijkt de Bijenkorf maling aan te hebben. De hele winkel glimt en blinkt van boven tot beneden. Zelfs in de etalage twinkelt er van alles. Overal zijn lichtjes en glitters. De mevrouw die me helpt glimt nog het meest van alles. Zij heeft zoveel make-up op haar gezicht gesmeerd dat ik even overweeg om te vragen of ze van plan is Batman te vermoorden. Er kan ook geen lachje vanaf. “Kan ik u ergens mee helpen”, vraagt de Joker. Ze praat een beetje als Femke Halsema die heel nodig naar het toilet moet. Haar kaken lijken niet van elkaar te gaan. Ik bevestig vriendelijk dat ik op zoek ben naar een jas. Haar wijsvinger, met een nagel die meer weg heeft van een gruwelijk moordwapen, beweegt richting een rek. “De jassen, kijkt u rustig even rond”. Gedwee loop ik in de richting die haar wijsvinger aangeeft. Van rustig rondkijken is in de Bijenkorf echter geen sprake. De Mierenhoop was een betere naam geweest voor deze winkelende massa. Kinderen zijn wanhopig op zoek naar hun moeder. Vaders passen met gefronste wenkbrauwen veel te kleine overhemden en vrouwen laven zich aan foundation van Rituals dat een klein fortuin kost, en eigenlijk gewoon zeep is. Voor ik bij het rek met jassen ben is er al vier keer iemand tegen me aangelopen. Ik heb al op drie honden gestaan en ik heb per ongeluk een vreemd kind aan mijn rechterhand als ik eindelijk bij het rek ben…Aan het begin van het rek zie ik een jas hangen. Precies de goede. Ik ben een snelle beslisser. Als ik ga winkelen koop ik in één keer alles wat ik nodig heb. Vaak ben ik in een uur klaar. Niet zelden slaag ik voor alles bij dezelfde winkel. De jas die ik op het oog heb lijkt perfect. Gretig trek ik hem aan. Hij past. Ik besluit hem te kopen. Voor ik naar de kassa wil lopen kijk ik snel even op het prijskaartje …
Precies op deze zaterdag gebeurt het onmogelijke. Minister Slob maakt bekend dat het onderwijs er vierhonderdzestig miljoen euro bij gaat krijgen. Vierhonderdzestig miljoen. Dat is een boel geld. Als je de moeite neemt om dat bedrag op te stapelen ben ik bang dat je er na afloop niet meer overheen kunt plassen. Vierhonderdzestig miljoen krijgt het onderwijs extra. Wie telt dat eigenlijk uit vraag ik me af, terwijl ik een slok kamillethee neem. Is er iemand op het ministerie die tegen iemand anders zegt: “vierhonderdachtenvijftig, vierhonderdnegenenvijftig en dat is vierhonderdzestig. En nu wil ik je voorlopig even niet meer horen”. Ik begrijp die bedragen niet. Ik weet wel dat je er heel veel zure matten van kunt kopen, dat wel. Wat gaat het onderwijs met vierhonderdzestig miljoen euro doen? Snel lees ik verder. Er komt zevenennegentig miljoen vrij voor werkdrukverlichting staat er. Misschien sturen ze dan van al dat geld kinderen op vakantie? Dat zou natuurlijk kunnen. Fijn! Werkdrukverlaging is altijd goed.
Er komt zestien en een half miljoen euro vrij voor salarissen… Mijn hart gloeit, wow dat is veel geld. … voor leerkrachten in het voortgezet speciaal onderwijs… Snel denk ik na. Daar werk ik toch niet? Ik denk nog een keer na en het blijkt te kloppen. Ik werk in het basisonderwijs. Krijg ik dan ook meer salaris? Gelukkig lees ik het verlossende woord. Ook het basisonderwijs krijgt er geld bij. Voor bijscholing… Ik doe de krant dicht en neem nog een slok thee. Het onderwijs is net als de Bijenkorf denk ik bij mezelf. Veel te druk. Er is veel te veel make-up op het onderwijs gesmeerd waardoor niemand het echte onderwijs meer goed ziet. Ik heb natuurlijk maar snel een andere jas gekocht. Negenhonderd euro kostte de jas die ik paste. Voor een jas! Niet eens van goud! Bij de kassa werd ik geholpen door een andere kleurdoos. Thuisgekomen liet ik vol trots mijn nieuwe jas zien. “Mooi, maar waarom hebben ze die knop er bij de kassa niet uitgehaald? Nu gaat overal het alarm af”. Ik heb gevloekt. Weldegelijk. Vierhonderdzestig miljoen, plus de negen miljoen van afgelopen week. Doorgeschoven naar het volgende kabinet. Ja dat scheelt de minister toch een jas. Gelukkig kan ik met de viereneenhalf procent best rondkijken of ik ergens een poncho op de kop kan tikken. Of het structureel helpt tegen de regen betwijfel ik ten zeerste.
Geschreven door Jona Baan
Jona is docent, schrijver en columnist
Bekend van het geweldige boek Fleudemeu.
